Nerds in the mist

Hard werken, verslagen schrijven op een telefoon. Ik zie af en toe rare tikfouten. Maar, ik heb het beloofd. Lets go.
9 juni. Na een korte nacht door het sleepdrama staan we zo laat mogelijk op. Pete gaat nog een hot breakfast halen, maar ik heb geen zin. Ochtendhumeurtje... Daarna even de wielen afspuiten, omdat ze door de modder uit balans zijn. Later moeten we dat nog een keer doen. Het is nu weer goed. We rijden naar Marble canyon om daar bijzondere bruggen te bekijken. We rijden daarna door naar Jacob Lake, dichtbij de Grand Canyon. Ik heb een paar dagen geleden daar een cabin gereserveerd. We checken vroeg in en doen rustig aan. Romantisch wordt het niet, daar heb ik Jack voor nodig. Een potje kaarten en daarna ieder weer slapen in zijn eigen bedje.
10 juni. Yes Grand Canyon dag voor virgin Pete. Het is bewolkt en regent licht... Mmm, maar het is nog een stukje rijden. We rijden naar het eerste uitzichtpunt bij de lodge, Angel point. Het uitzicht is ja ja, yes, aah, oeh, oh... Niet te zien. De hele canyon is gevuld met mist en het regent ook nog. Shit with a capital S. Ik ga maar even shoppen voor een regenjas, maar voor 75 dollar word ik liever nat. We kijken even in de mooie lodge en halen een broodje bij the Deli Pines. De blt is to go en we rijden naar Cape Royal, het mooiste uitzichtpunt. En, en... Ook dikke mist. Shit again. We besluiten in de auto te wachten en hopen dat het beter wordt. Ik zet een muziekje op en de stoel onderuit. Na pak 'm beet 40 minuten zien we een beetje blauwe lucht en het waait. Dat is goed, dan waait de mist weg. We gaan lopen. Yes we hebben zicht op de canyon. Het uitzicht is prachtig. Dramatisch door de mist die nog op plekken hangt. Door naar Point Imperial. Daar is net een touringcar met bejaarden gestopt. Gezellig dringen met oudjes. Ik krijg een beetje de slappe lach. Ik raak Pete bijna kwijt tussen de andere bejaarden. Whoehaha. Ik check de tijd. Mmm, ik wilde graag de Widforss trail doen. We besluiten er voor te gaan en kijken hoe ver we komen. Het is een mooie wandeling door een dennenbos met mooi uitzicht. Op de helft heeft Pete genoeg gehad. Ik ga door en Pete loopt alvast naar de auto. Er is maar 1 overduidelijk ingesleten pad, dus dat lijkt me geen probleem. Ik loop in volle pas naar Widforss point. Ik kom aan en heb een prachtig uitzicht op de Grand Canyon helemaal voor mezelf. Heerlijk, je hoort alleen de wind en vogels. Geen schreeuwende Aziaten en Amerikanen. Ik kan helaas maar kort genieten, omdat al 17.45 uur is. Het was toch wel ver. 19.30 gaat het schemeren en in Jacob Lake is maar 1 eettent die vroeg dicht gaat. Hard teruglopen. Ik ben net voorbij het punt waar we gesplit zijn en ik zie een lichtblauw poloshirt. Oh nee, wat doet Pete nog hier. Hij moest al bijna bij de auto zijn. Hij loopt half zo hard... Hij herkende het pad niet meer. Ik zeg hier alleen: het was 1 overduidelijk pad. Hij zal moeten doorlopen om nog op tijd bij de auto te zijn. Uiteindelijk zijn we om 20.15 uur in Jacob Lake. Net op tijd om aan de counter een hamburger te eten. Traveling with Pete is no picnic. Terug in de cabin valt Pete als een blok in slaap en ik schrijf een deel van het vorige verslag. Morgen naar Zion. De Zion story volgt. Ik vertel alvast dat we op 11 juni in Kanab nog een saaie oude westernset hebben bekeken. We zijn snel daarna naar Zion gereden. De entree van het park was geweldig. We reden tussen geboetseerde rotsen naar Springdale, een gehucht aan de andere kant van het park. Druk en duur. We rijden door naar Hurricane en checken in bij een goedkoop motel. Burgers van Burgerking en een biertje staan op het menu. Morgen beschrijf ik onze twee dagen in Zion. Ik zeg alvast dat Pete het park het mooiste van de reis vindt. Mijn mening volgt. Untill we meet again.