Stuck in the mud

Het is wo 10 juni 21.30 uur. Al twee dagen geen internet en telefoonbereik. Ik voel me afgesloten van mijn meiden. Snik. Het begint te onweren en Moustache ligt gebroken in bed. Verhaal komt later. Ik besluit in een notitieblokje alvast een verhaal te schrijven. Hopelijk kan ik het morgen in de site plakken. Here we go.
Waar was ik gebleven... Oh ja 6 juni, vertrek uit Moab. Het vorige verslag was geëindigd met een soort van cliffhanger. Laat ik het verhaal laten bij dat ik even in een dip terecht was gekomen. De combinatie van het missen van mijn gezin en mam en angstige momenten tijdens een fikse onweersbui op een berg was even te veel. Damn man, maybe I'm not a tough motherfucker. Sissyboy it is then. Ok, nu dat duidelijk is kunnen we door met 6 juni. We rijden de mooie Highway 24 richting Torrey. Onderweg stoppen we bij Goblin Valley. Een vallei vol met rare stenen dwergen. Funny. Het kwam me bekend voor. Ben ik daar toch al met Jack geweest. Zij denkt van niet. We moeten het thuis naar eens checken, wij verwende Amerikagangers. Pete was zeker een Goblinmaagd. Wat hij er van vond, horen we wel als hij de foto's heeft ingeplakt. ;) Soms trek ik het er uit, but not on the Goblinday. We laten de Goblins achter ons en rijden door naar Torrey. Vlak voor Torrey rijden we al door Capitol Reef. Erg mooi. Aangekomen in Torrey kies ik voor de Rim Rock Inn. Leuk motel met een geweldig uitzicht. Alleen jammer dat de wandjes in de kamers van papier zijn. Gellukkig gaat iedereen op tijd slapen. We eten in het gezellige restaurant bij het motel en daarna slapen maar. Pete heeft morgen een rustdag en ik ga een lange wandeling in Capitol Reef maken.
7 juni. Pete is hanging back in the motel en ik ga naar de visitor center om me te informeren over wandelingen en de weersverwachting. De gay ranger zegt dat het weer 'iffy' is en dat ik het beste de korte wandelingen kan doen. Come on man, this is my hikeday. Ik besluit om toch de lange wandeling van 8 mijl berg op te doen en onderweg het weer goed in de gaten te houden. Halverwege is het onweer nog steeds ver weg en ik besluit voor de top te gaan. Na een half uur trekt het onweer definitief de andere kant op. Yes. Het is een prachtige wandeling en ik ben de enige die voor de top, Navajo Knobs, gaat. Dat vind ik helemaal geweldig, all alone. Boven nog even een stijle rots beklimmen en 360 graden uitzicht is je beloning. Wauw! Je staat op een kleine rots en kijkt over het hele gebied. Klaar met genieten, dan weer 8 mijl terug. No problemo, the views are great. Terug gekomen blijkt Sandal de hele omgeving van het motel in kaart te hebben gebracht. Hij wachtte op de schoonmakers. Toen hij even voor vieren maar op bed ging zitten, kwamen ze net. Funny. Hij had wel een fijn rustig dagje gehad. Na een afterhike biertje gaan we eten bij de Rim Rock Patio. Simpel eten en rock. Ze draaiden zelfs Arcade fire. We werden entertained door een White trash koppel dat een spelletje horseshoe deed. Het viel Pete op dat Amerikanen heel makkelijk praatjes maken met elkaar. Wist ik al.
Even wat feitjes. Er zijn hier heel veel Duitsers, het lijkt wel een invasie. Daar zijn ze goed in. Later zijn we blij met de invasie... Komt nog. Pete zegt prima op de vraag hoe het eten smaakt. Fransen zeggen bonjour als je hello tegen ze zegt. Chauvenist pigs. De locals krijgen nog steeds een orgasme als ik zeg dat ik uit the Netherlands kom/come. Mijn mat wordt steeds langer.
8 juni, let's get the fuck out of Torrey. We nemen de highway 12, weer een mooie scenic byway. Bij Boulder, een schattig gehucht, drinken we espresso en koopt Pete nog wat souvenirs. We verlaten de highway 12 en nemen de gravelweg, Hell's backbone road. Mooie rit door bebost berggebied met prachtige views. Hoogtepunt is een smalle brug over een ravijn. Daarna verder via HW 12 Cannonville, waar we de gravelweg Cottonwood canyon road nemen. Pete gaat deze weg rijden. Spannend. (ik moet gaan slapen, morgen verder schrijven).
Daar ben ik weer. Het plakken werkt... Had ik eerder moeten doen. Let's continue.
Aan het begin van de road wil een ouder stel me graag vertellen hoe de weg is. Ik luister. It's doable and the double arch is great. Ik zeg dat we de hele road doen...Have a great day...You too. We gaan de road op en Pete doet het goed, ondanks de beide handjes aan de bovenkant van het stuur. Strange technique. De double arch is mooi, maar het mooiste stuk moet nog komen. De weg gaat namelijk langs een canyon. Even verder zien we aan het einde van een modderpoel mensen hun schoenen aantrekken, een diep spoor in de modder achterlatend. Oei, dat spoor is te diep voor onze auto. We besluiten aan de linkerkant er langs te gaan. Gassen maar... Not! Na 2 meter zitten we al vast. Ok, lossen we op. Een beetje uitgraven, wat stenen er in en dan moet het lukken. De andere auto rijdt ondertussen weg. We komen niet zo maar los. Moeten we niet in reverse gaan. Ik scout de modderpoel en denk als we heel erg links rijden, dat we door kunnen. Het kost ons best wat tijd om los te komen. Ik zit achter het stuur en ineens gaat de auto. Vol gas. Ik schreeuw yeah en op dat moment zakt het rechter voorwiel in de modder. Ik sta direct stil. Ik stap uit en zie dat het voorwiel zowat geheel in de modder is weggezakt. Ik denk, nu hebben we een probleem. We gaan toch maar pogen om uit te graven. No use. Na een tijdje verschijnt de andere auto weer. Er stappen drie mannen en een vrouw uit. Germans. De mannen lopen onze kant op. Need some help. Yes. Het blijkt dat het verder op nog erger is. Zij zijn omgedraaid. Ok Pete in de auto, wij vieren duwen. Nothing. De wielen draaien niet eens. Een Duitser verliest bijna zijn schoen in de modder. Und jetzt? Geen telefoonbereik. Ik help met het duwen van de auto van de Germans. Ze komen er met hun 4x4 maar net door. Na overleg rijd ik met de Duitsers naar Cannonville om hulp te halen. Er is 1 plek. Pete blijft achter. Ik zeg, maak je geen zorgen ik regel het. Je hebt genoeg eten en drinken. De rit met de Duitsers duurt best lang. Om 19.00 uur ben ik in Cannonville. Ik ren een motel in en zeg dat ik hulp nodig heb. Ze geven me het nummer van een sleepdienst en ik mag hun telefoon gebruiken. De sleepdienst zegt dat ze over een uur bij me zijn. Wat kost het? 155 dollar om bij je te komen en off road gaat per mijl. May I have your creditcard number. Sure man. Ik bedank de Duitsers voor hun hulp. Zij moeten nog naar Page. Wachten maar. Het uur duurt lang, maar hij is op tijd. Hi. De rit duurt weer lang. De man vertelt sleepverhalen en dat hij in North Dakota in the oil business heeft gewerkt. We lullen de tijd vol. We komen aan bij de rampplek. De vent, yeah you're stuck in the mud. Ik zie Pete in de weer met de autokrik. Hij dacht de auto op te krikken en dan weg te komen. Uhm, nee. Hij en de binnenkant van de auto onder de modder. Hij zei dat hij niet stil kon zitten. Tja. Het kost de sleepdude redelijk wat moeite om met een lier de auto los te krijgen. Het lukt. We rijden naar het motel om af te rekenen. We komen daar om 22.00 uur aan. 440 dollar inclusief fooi. Youza! Thanks man and have a good night. Ik denk gelijk, dat wordt goedkoop eten en slapen de komende dagen om dit terug te verdienen. In Cannonville is geen kamer vrij. We rijden richting Bryce. Onderweg zijn alle kamers vol. Een vrouw van een Best Western raadt ons aan naar east Zion te rijden, daar is een nieuw motel. No way, dat is de verkeerde kant op. Ik besluit naar Kanab te rijden. Pete heeft het over in de auto slapen. Dat is voor mij geen optie, dan rijd ik door naar wherever. Het is pikkedonker en overal lopen herten. Doodeng. Ik wil geen hert aanrijden, I'll never forgive myself. Pete heeft het over de autoschade bij een aanrijding... We komen om 1.00 uur veilig aan in Kanab. De Days Inn heeft nog 1 kamer, een deluxe king. 1 bed en duur. We'll take it. Ik drink een bier op de kamer en Pete gaat zijn schoenen poetsen in de badkamer. True story. Om 2.00 uur lights out and keep to your side. Nightynight.